Zachtjes tikt de regen tegen het, oh shit.. open dakraam..

Gisteren was een enerverende dag en die werd gevolgd door een op zich prima nacht waarin we de regen op het dak hoorden tikken wat best rustgevend was tot Ron zich realiseerde dat we niet op een verhard stuk stonden omdat we natuurlijk hem niet lekker geparkeerd kregen en toen lagen we dus vanaf vier uur wakker omdat we bang waren vast te komen zitten in de modder. Inmiddels regende het gelukkig hoegenaamd niet meer en zijn we al naar het plashok geweest en lijkt de ondergrond hard genoeg om weg te kunnen rijden straks dus zodra het licht is gaan we dat ook doen.
Door dit alles zaten we al om half zes aan een bakkie koffie en besloten we dat een geroosterde boterham met kaas daarbij wel lekker zou zijn. Daar waren de buren in onze enigszins naaste omgeving niet blij mee want de rookmelder staat erg op scherp en die begon lekker keihard te piepen. Gelukkig niet zo'n klein beetje irritant en hard :-)
Maar het ontbijt smaakte prima en om half acht reden we de camping af op weg naar onze eerste wandeling van deze vakantie. Dat werd er eentje naar The middle falls in Letchworth state park. Ok, we wilden the lower en the upper ook wel doen maar de weg door het park was behoorlijk heuvelachtig en dan ben je met een camper toch iets minder flexibel dan met een auto.
Maar, the middle was zeker de moeite waard en onderweg zagen we het eerste levende wild van de vakantie.. een hertje en vervolgens ook behoorlijk veel eekhoorns met een death wish die er een sport van leken te maken om zo dicht mogelijk voor de camper de straat over te rennen.
En aangezien road kill je bij canadream op zo'n $750 komt te staan zijn we daar toch een beetje voorzichtig mee.

Na deze korte wandeling klommen we weer in de camper op weg naar Taughannock state park waar een rolstoel vriendelijke wandeling op het programma stond. Onderweg in een typische Amerikaanse diner wat gegeten en toen eerst de Falls overlook gedaan en de geplande wandeling. De laatste was door een mooi bos waar we langzaam maar zeker, ook onderweg, de herfstkleuren beginnen te zien.
Toen op weg naar watkins glen state park waar we morgen willen gaan wandelen. Helaas had de eerste camping die we daar opreden alleen nog maar kale plekken, zonder aansluiting dus, en dat vonden we niet zo top. Dus op naar de tweede, die eerst gebeld of ze plek hadden wat gelukkig zo was. En nu staan we dus op een full hookup site en heeft Ron als een volleerd camperman alle slangen en kabels aangesloten en kunnen we als we dat willen de hele nacht op ons eigen toilet sch**ten terwijl we zitten te internetten terwijl de ander staat te douchen tot ie gerimpeld is :-)
Ook de slide out uit gezet en best bizar hoeveel extra ruimte dat creëert.
Morgen dus watkins glen state park doen, maar aangezien dat ruim 800 treden betekent kijk ik wel hoe ver ik kom  

De zondag in beeld en een paar van de maandag ochtend

What's behind door number two...

Het antwoord op bovenstaande vraag laat nog even op zich wachten. Als ik dit tik is het inmiddels negen uur 's avonds en zijn we eindelijk gesettled. De dag was op zijn zachts gezegd enerverend te noemen.
Hij begon zeer voorspoedig met een heerlijk uitgebreid ontbijt na een eigenlijk best goede nacht. Af en toe even wakker en om half vier dacht ik dat het voor mij er wel op zat maar toch weer in slaap gevallen. Ron heeft de beste nacht gemaakt sinds ik hem ken want die heeft gewoon elf uur liggen pitten. En gelukkig maar want hij ging het hard nodig hebben dat hij en goed uitgerust was en een ontbijt naar binnen had gewerkt waar een gemiddeld gezin van vier genoeg aan zou hebben gehad.
Zoals gezegd werden we bijtijds opgepikt door de shuttle van Canadream, zelfs zo bijtijds dat de chauffeur via een omweg ging omdat we er anders te vroeg zouden zijn. Daarbij wees hij ons op alle volgens hem bijzonderheden die we en route tegenkwamen, maar dat waren vooral veel Indiase shops, grote bedrijven en een conferentie centrum. Zelf vond hij de tour wel een tip waard en daar vroeg hij dan ook gewoon om :-)
Om kwart over tien stonden we in het kantoor van de camper verhuurder en werd ons van alles uitgelegd en moesten we de instructie video bekijken en toen konden we eindelijk de camper gaan opzoeken en bekijken. En wij niet alleen, nee hoor, geheel in stijl van "we zijn er bijna" klommen er ineens drie Chinezen ook aan boord om hem te bewonderen. Zelfs toen er een hoge metalen trap naast de camper werd gereden zodat Ron het dak kon inspecteren op schade klom er eerst een over enthousiaste Aziaat omhoog wat Ron de vraag ontlokte of hij ging kijken of het dak er goed uit zag. Ondertussen werd ik fluisterend door de Hoofd Chinees gevraagd hoe lang we ermee gingen reizen en wat dat dan zo moest kosten waarop ik hem antwoordde dat het geen zin had om hem dat te vertellen want wij hadden er in euro's voor betaald :-)
Eindelijk konden we dan op weg, dat ging met veel herrie gepaard waardoor we dachten dat we al gelijk ergens tegenaan zaten maar dat geluid, zijn we inmiddels achter, hoort er blijkbaar gewoon bij, dat is het servies wat door de kastjes danst. Het is onverklaarbaar dat alles nog heel is.
Nou, het avontuur kon beginnen en we hadden al helemaal berekend dat we gelijk wel door konden rijden naar het eerste park wat we aan wilden doen, het Letchworth state park, en misschien zelfs nog wel een wandeling konden maken. Het was immers maar zo'n 2:45 uur rijden en als het bij de grens mee zou zitten zouden we dus alle tijd hebben.
Nou, 2:45 uur later reden we zo'n beetje weer langs ons overnachtings hotel en waren we redelijk de wanhoop nabij. Wat was het geval, ik had een nieuwe navigatie app speciaal voor campers gedownload met een gedownload kaart van heel Oost Canada en Oost Amerika en toen we van het terrein aftreden leek hij het ook te doen, maar niks was minder waar, het pijltje bleef stug op één plek in mijn scherm en wat ik ook probeerde ik kreeg hem niet aan de praat. Nou dan maar gewoon Google maps, maar nu bleef dat kreng volhouden dat ik Spanje reed en bovendien kon ik ook aardig het internet, wat ik speciaal op Europa en USA dekking had gezet, niet aan de praat.
Kortom, de eerste uren waren alles behalve relaxed, het enige voordeel was dat ik zo aan het klootviolen was dat ik niet heb opgelet hoe Ron het deed zo voor het eerst achter een camper stuur. Eerlijkheid gebiedt me ook om toe te geven dat Ron na een blik op de ouderwetse door canadream meegegeven kaart had ontdekt dat we de 407 richting het westen moesten hebben en we daar dus op reden maar omdat er opeens op de borden stond Airport road dachten we, ik vooral, dat we naar het oosten gingen. Dus wij de weg af, konden vervolgens nergens de 407 meer vinden en toen dat eindelijk lukte bleek dus dat we gewoon al op de juiste hadden gezeten... Oops.

Gelukkig zagen we toen ook opeens een Hilton hotel dus Ron daar geparkeerd en ik naar binnen en om een wifi toegang gevraagd enten kon ik eindelijk de kaart die we nodig hadden downloaden voor offline gebruik.
Het drong ook toepassing tot me door dat het niet zo gek was Dat mijn roaming het niet deedwant we zaten immers in Canada en nog niet in de USA.
Maar goed, het was dus inmiddels een stukkie later maar eindelijk gingen we dan toch de goede kant op.
En dat was richting de grens waar we na een goed 1,5 uur aankwamen en we bij het douane hokje onze paspoorten af moesten geven en de beste man ons vroeg waar we op geland waren. Ik verstond hem alleen niet goed en antwoordde "just coffee", ik dacht namelijk dat hij vroeg of we nog iets van voedsel aan moesten geven.
Okay, dat werkte denk ik enige achterdocht want nu pikte hij de paspoorten in en zei ons de RV te parkeren en ons te melden bij, jawel daar is ie dan... Door number two.

Nou ik hoef nooit te overwegen om wat bij te gaan verdienen als bolletjes slikker want inmiddels rook de Man van gisteren lekker vergeleken met mij.

Ma een tien minuten wachten wat voelde als een uur moesten we ons melden bij een gelukkig allervriendelijkste douane meneer die onze paspoorten voor zag van nieuwe stempels, onze vingerafdrukken nam en een foto maakte en ons vroeg waar we heen gingen. Van alle stress somde ik de hele route op waarna hij naar Ron kerk die zei "we hope te get to letchworth state park today". Waarop de man knikte en zei "ok".
Ja wist ik verlaten hij gewoon ons eerste overnachtingsadres wilde weten.

Nou, gelukkig mochten we de USA weer in en toen we eenmaal de grens over waren met een werkende navigatie en een volle tank (ja dat was Ron ook gewoon al probleemloos gelukt) leem we tot rust en konden we eindelijk van de omgeving gaan genieten.
Nu hoopten we voor we bij de campground aan zouden komen nog wat boodschappen te kunnen doen want we hadden, behalve die koffie, dus nog niets in huis (camper), oh ja een zak chips en m&m die we in het hotel hadden gescoord.
Maar, nada noppes kwamen we tegen en toen we bij de camping aankwamen was het half zeven en hadden we na het ontbijt niet meer gegeten of ergens wat gedronken. Wel hadden we nog bijna midden op de weg een soort van noodstop gemaakt omdat ik steeds een alarm af hoorde gaan en er heilig van overtuigd was dat het was omdat Ronde propaangas tank op half open had gezet omdat hij niet zeker wist welke kant open of dicht was.
Maar wat bleek, mijn nieuwe navigatie was het op de tablet eindelijk gaan doen en gaf een signaal als de maximale snelheid werd overtreden. :-)

Na inchecken bij de receptie besloten om toch maar eerst terug te rijden naar het dichtstbijzijnde dorp om in de supermarkt wat te scoren. En hopelijk dan nog net bij daglicht de camper dan voor het eerst op een plekkie parkeren en aansluiten.
Nou je voelt hem al aankomen, de boodschappen lukte prima want het was een grote supermarkt, maar we kwamen in het donker aan op camping.
Lang verhaal kort... We moeten op nummer 837 staan maar staan nu ergens op juist net het onverharde stik tussen 837 en 839 in en we zijn aangesloten op de elektra paallaan van 839. Oh, en één van de bomen bij 837 mist een tak :-)

Maar, we staan, we hebben bier en kip en hey.... We zijn op pad!! Morgen eens kijken voor een wandeling en hoe we hier weggaan kunnen komen zonder dat iemand heeft gezien hoe asociaal we geparkeerd hebben gestaan.

Gelukkig hebben we de foto's nog..

Dag 1 Lunch op grote hoogte.

Vandaag is het dan zo ver, na een korte nacht gaat om half vier de wekker. De planning is een snelle douche en bak koffie en dan via Hoofddorp waar we Max oppikken naar Schiphol. In de badkamer begin ik sterk te twijfelen over die douche want het is er zo koud dat ik er wel erg wakker van ga worden. Maar goed, toch maar wel want je weet immers niet wat voor een douche we in het hotel gaan treffen. Nou, ik ben er na de vlucht eens te meer van overtuigd dat het mensen verplicht zou moeten worden om te douchen voor ze in een vliegtuig stappen. Want we zitten super, heerlijk veel beenruimte, maar de meneer naast me heeft het volgens mij niet aangedurfd om de afgelopen weken te douchen. Echt een gruwelijke zweetlucht.
We proberen ons er zo veel mogelijk van af te sluiten en dat lukt het beste door een tukkie te doen. Dus een aantal tukkies, een EO film (breakthrough) en een lunch en snackie later landen we om 11 uur plaatselijke tijd op Toronto Airport. Mijn vest kan gelijk in de was maar dat moet wachten want we gaan na het afgeven van de koffers bij een bagage depot gelijk de stad in.

Dat gaat buitengewoon vlotjes, met af en toe een aanwijzing van een behulpzame Canadees. De trein brengt ons in een klein half uurtje naar union station en onderweg kan ik mooi de gereserveerde lunch van 02:15 vervroegen naar 01:15.
Precies op tijd melden we ons aan de voet van de Cn Tower om met een vaart van 30 km/u naar het restaurant 360 te zoeven voor een lunch. Ok, de lunch is niet voor niets maar aangezien de entree voor de Tower er dan bij zit is het ineens een koopje, en daar houden we wel van. Bovendien is het eten echt ontzettend lekker en het uitzicht afwisselend nihil (wolk) en super gaaf. We laten ons de bizon carpaccio en wapiti steak met pulled elk goed smaken en gaan vervolgens nog even thrill seeken op het glazen bodem platform. Doodeng op zo'n 350 meters hoogte.
Dan willen we eigenlijk nog een kleine stadswandeling doen en de zon laat zich ook zien. Maar helaas is dat van korte duur en lopen we ook nog eens de verkeerde kant op. Dus als het begint te miezeren en Google maps blijft zeggen dat we in Hellevoetsluis zijn ipv Toronto besluiten we dat het mooi is geweest voor vandaag, we zijn immers al zo'n 17 uur in de benen, en zelfs het station wordt onvindbaar maar gelukkig is de canadese oom agent die we om hulp vragen zo lief om ons voor re gaan tot we echt niet meer verkeerd kunnen gaan.
Met de trein weer terug naar get vliegveld, koffers oppikken en dan op zoek naar de shuttle bus van het hotel waar we nog maar weer wat eten, puur om wakker te blijven.
En nu is het bijna half acht plaatselijke tijd, half twee Nederlandse tijd en ben ik dus 22 uur op. Denk dat ik wel een lekker tukkie kan doen :-)
En morgen worden we ipv 's middags al lekker om 10:15 uur opgepikt door de camper verhuurder dus dat is mooi!
En dan gaat het avontuur pas echt beginnen....

Ja, we mogen weer...

...okay, als ik dit tik dan moeten we nog een ruime week wachten, maar eer de blog online komt dan gaan we of echt bijna weg of zijn we dat misschien al.

Deze keer toch wel een anders dan voorgaande keren trip, om meerdere redenen!
Ten eerste gaan we, op een bezoek van Jo en Peet na als we in omgeving Boston zijn, deze keer saampjes op vakantie! En dat niet alleen, we gaan voor het eerst met een camper.
Aan de ene kant lijkt het me helemaal geweldig, maar na het zien van de film RV met Robin Williams zie ik toch ook wel wat beren op de weg (oh god, hopelijk niet echt want zo'n camperdeurtje houdt een hongerige beer echt niet tegen!)

Maar goed, de reis is geboekt en we zijn volledig verzekerd dus moet goed komen ;-)

We vliegen op Toronto waar we verplicht eerst een nachtje in een hotel moeten slapen zodat Ron uitgerust achter het stuur kan kruipen van onze Motorhome MH-B van Canadream. Gelukkig is het maar een kleintje van zo'n metertje of 8 lang :-)
Het plan is om dan zo snel mogelijk Canada te verlaten en af te zakken naar Amerika. Want tja, je leert veel op zo'n facebook-forum, eerder kunnen we de walmart niet leeg kopen want je mag dus niet zomaar alles de grens over rijden, en dan heb ik het niet over Ron zijn bier en mijn Jack Daniels Honey, maar over melk, vleeswaren enz. enz.

Anders dan andere reizen heb ik dus niet alle bestemmingen al geboekt, en hopelijk heeft elke camping die we van plan zijn op te rijden lekkere brede plaatsen waar Ronnie makkelijk in kan parkeren ;-)
En mochten we onverhoopt geen camping tegen komen op het moment dat we willen stoppen dan wordt het of boondocking of de parkeerplaats van de Walmart (waar ik wel zo zijn voordelen van inzie want die zijn over het algemeen (bijna) 24-uur per dag open, hebben schone (en veel ruimere dan in de camper) toiletten en vaak ook wel iets van een koffie- en/of fastfood-corner.

De regio die we gaan "doen" staat bekend om de mooie herfstkleuren, we worden echte leafpeepers, en met een beetje mazzel zit de temperatuur ook mee en hebben we een Indian Summer te pakken (en anders moet ik sowieso naar de Walmart voor een extra dekbedje)

In grove lijnen zijn we van plan om deze plekken/parken te bezoeken:
- Toronto
- Letchworth State Park
- Watkins Glenn State Park
- Green Mountains
- White Mountains
- Acadia National Park
- Boston en omgeving
- Niagara Falls

Zoals gezegd komen Jo en Peet naar ons toe als we in Boston zijn, dat is dan ook de enige camping de geboekt staat, de Boston Minuteman Campground in Littleton.  Zij hebben dan een auto dus dat maakt het bezoeken van Boston en omgeving een stuk makkelijker ;-) Ook gaan we de zee trotseren op zoek naar walvissen! Hopelijk geen haai, Jaws speelde zich niet voor niets af in die omgeving....

Nou, waar mogelijk hou ik de blog dagelijks bij, maar wifi is wellicht niet overal even goed ;-)