dinsdag 8 oktober 2019

On top of the world. Of toch in ieder geval Mt Washington.

Als ik dit tik hebben we een top dag en een doodenge wandeling achter de rug.
Laat ik bij het begin beginnen, dat was wakker worden met een veelbelovend zonnetje. Ok, we waren wel al eerder wakker, zo rond half vier, maar dat komt waarschijnlijk omdat we al om negen uur uur lagen. Die jetlag komen we in onze pipo wagen maar niet te boven.
Maar het was rond een uur of half zeven dat we aan het ontbijt zaten na een inspannende douche in ons eigen badkamertje.
Ten eerste blijf ik twijfelen welke knop voor koud en welke voor warm water is en dan is het best vervelend als je douche hok te klein is om de straal te ontwijken.
Maar het was weer gelukt en fris en fruitig gingen we richting Glen House waar we met een bus tour Mount Washington op wilden gaan. Dit omdat het net de auto al een helse onderneming is en RVs de weg gewoon niet op mogen. Het is de hoogste berg van het noord oosten en de top ligt op 6288 ft.
We waren er bijtijds maar konden pas om 11:25 mee, maar dat was niet erg, de omgeving was al mooi genoeg om ons te vermaken.
Tja wat kan ik zeggen over de tocht omhoog anders dan doodeng!!! Onze chauffeur vertelde dat het gebeurde dat mensen halverwege een paniek aanval kregen en niet meer zelf verder, laat staan terug, kunnen rijden en zij dat dan moeten doen.
Eenmaal boven hadden we een uur om daar rond te kijken en het was echt super mooi, en super koud. En dat terwijl we mazzel hadden met het weer want het zonnetje scheen.
Terug mocht ik naast de chauffeur voorin zodat ik goed kon filmen.
Nou Jo, je was uitgestapt, echt waar.
Mega smal, twee richting en geen vangrail of wat dan ook, de terugweg was dus DOODENG!!! En die chauffeur steeds dingen aanwijzen, ik moest me bedwingen om niet te roepen "twee handen aan het stuur!!"
Zelfs Ron zei dat hij blij was dat we de keuze niet eens hadden en hij dit niet zelf hoefde te rijden.
De echt enge stukken zijn met de filmcamera gefilmd maar de kleine gsm filmpjes geven wel al een beetje idee.
Toen we weer beneden waren was het plan om na de lunch de kancagamus highway weer te rijden tot aan lincoln maar de navigatie had blijkbaar een andere weg gekozen en eer we daar achter kwamen was het net ff te ver om terug te gaan en de juiste te pakken.
Achteraf kwam het weer goed uit want ook deze weg was schitterend.
Rond vijf uur kwamen we aan bij de camping waar we een paar dagen terug ook hadden gestaan en die hadden gelukkig nog een plekje vrij. Nu full hookup dus Ron hoeft morgen niet te dumpen.
Omdat de lunch niet meer dan een pizzapunt, welke geen hoogtepunt, was geweest vroegen we om een leuk restaurant op loopafstand. Het dichtstbijzijnde bleek op een mijl (1,5 dus)  te liggen maar Ron zag het wel zitten om mij daarheen te rollen.
Zo gezegd zo gedaan, dus na een half uur rollen langs de snelweg kwamen we aan bij de Woodstock Inn and Brewery waar we heerlijk hebben gegeten en een vreselijk ranzige dubbele espresso op hebben (koffie zetten kunnen ze hier echt niet)
En ja, toen werd de dag nog veel enger dan hij al geweest was. Ron vond het wel lekker om een frisse neus nog te halen dus besloten we, in het donker, dezelfde weg terug te lopen.
En dat in beren en elanden gebied!!
Nou de rit naar de top en terug was niks vergeleken met die wandeling terug. Ik scheen met onze zaklantaarn afwisselend naar de weg (er was gelukkig een mega breed fietspad langs de weg dus dat was veilig genoeg) en naar de bosrand direct naast ons om eventuele beren en elanden af te schrikken.
D O O D E N G!!!!
Maar, nu zitten we weer veilig in ons campertje en gaan we morgen wederom proberen de kancagamus nog weer te rijden en dan op naar de Boston minute man camping waar Jo en Peet morgenavond zich bij ons voegen!

































Geen opmerkingen:

Een reactie posten